Begin april schreef ik mijn laatste blog. Mijn nieuwe leven was begonnen na de, blijkbaar nodige, hectiek. En dan is het nu ineens september. Er is zoveel gebeurd en ik heb zoveel gedaan dat ik het zelf amper kon bijhouden.

Ik blik in deze blog samen met jou terug in mijn agenda en neem je mee in mijn (vind ik) grappige, gekke, leuke, soms verdrietige of eenzame, maar bovenal, bijzondere leven. 

Inmiddels woon ik ruim vijf maanden in het bergdorpje Puy Saint Vincent op 1400 meter in Frankrijk. Dat een move van 44 jaar Nederland naar Frankijk het e.e.a. teweeg brengt had ik wel verwacht en eerlijk gezegd ook op gehoopt, maar intenssss is het wel!

Eindelijk voel ik de rust om weer eens van me te laten horen.

En dan woon je in de bergen. Een week alweer. Onvoorstelbaar, want het voelt al veel langer. Een groot Thuis-gevoel en Rust zijn de eerste woorden die in me opkomen als ik terug denk aan afgelopen week. Ik vind het heel bijzonder om mee te maken dus bij deze een blogje over het relaas van wannabe #bergmeisje :).

Het voelt bijna onwerkelijk dat ik deze titel van een blog schrijf. Ik fantaseer er al jaren over, droom nog langer van een leven in de bergen en nu is het dan zover. Het is mijn werkelijkheid. Aanstaande zaterdag vertrek ik.

Een week geleden zat ik in Italië. Na te genieten met mijn vrienden op een fijn, warm en zonnig terrasje. Bij te komen eigenlijk. Wat een raceweekend!

Vriendinnetje Nienke vroeg maanden geleden of ik mee ging doen aan de triathlon in Chamonix. En ze vroeg het nog een keer en maanden later nog een keer. Het leek me een waanzinnige race, echt iets voor mij ook, maar op de één of andere manier stond ik nog niet ingeschreven.